É un contrato polo que unha ou máis persoas se obrigan unha con respecto á outra, ou doutras, a prestar alimento na extensión que acorden e en concepto de contraprestación polos bens ou dereitos que reciba o obrigado a prestalos.
A extensión do deber será a que as partes acorden, pero, en todo caso, esta prestación alimenticia abranguerá o sustento, o cuarto, o atavío e a asistencia médica do alimentista, así como as axudas e os coidados, acomodados ás circunstancias das partes.
Para que teña efectos fronte a terceiros, o contrato de vitalicio haberá de formalizarse en escritura pública. A obriga de prestar alimentos durará ata o falecemento do alimentista e transmitirase, salvo pacto en contrario, aos sucesores do obrigado a prestalos.
Non obstante, o contrato de vitalicio poderá resolverse se concorrese algunha das circunstancias seguintes:
O retracto de graciosa poderase exercer en todos os casos de execución patrimonial de bens de natureza agraria, se o debedor executado tivese a condición de profesional da agricultura, podendo retraer ou recuperar os bens que fosen adxudicados no prazo de trinta días a partir da data da notificación da adxudicación. O órgano que fixo a adxudicación notificaralla ao debedor dentro do terceiro día, e dende ese momento iniciarase o cómputo do prazo para o exercicio da acción de retracto.
Entenderase por profesional da agricultura:
Esta institución permite aos cónxuxes pactar en escritura pública ou dispoñer en testamento a atribución unilateral ou recíproca do usufruto sobre a totalidade ou parte da herdanza.
O usufruto voluntario do cónxuxe viúvo é inalienable. É renunciable en todo ou en parte por escritura pública e só redimible ou conmutable por acordo do usufructuario e dos propietarios sen usufruto.
Ademais das facultades que incumben a todo usufrutuario, o cónxuxe que o fora pola totalidade da herdanza está facultado para:
O usufructuario cónxuxe viúvo terán os seguintes deberes:
É o pacto sucesorio a través da cal o titular ascendente dun lugar acasarado, explotación agrícola ou establecemento fabril, industrial ou comercial que o queira conservar indiviso pode pactar a súa adxudicación íntegra a calquera dos seus fillos ou descendentes, e aínda que as sortes de terra se encontren separadas. Nestes casos, se no pacto non se dispón outra cousa, a devandita adxudicación supoñerá a institución de herdeiro considerándose ademais que se vén a constituír unha mellora tácita a ese herdeiro.
No devandito suposto a casa patrucial e o seu era, currais e hortos, tratándose de lugar acasarado, e a explotación agrícola, comercial ou fabril reputaránse indivisibles para os efectos da partición.
Cando o ascendente fixese uso desta facultade, o adxudicatario poderá compensar en metálico os demais interesados na partición podendo realizar un pagamento a prazos. A cantidade aprazada producirá o interese legal do diñeiro.
É aquel pacto sucesorio do dereito civil galego polo cal quen teña a condición de herdeiro lexítimo, se se abrise a sucesión no momento en que se formaliza o pacto, quedará excluído de modo irrevogable, por si e a súa liñaxe, da condición de herdeiro forzoso na herdanza do apartante, a cambio dos bens concretos que lle sexan adxudicados inter vivos. Ademais, poderá validamente pactarse que o herdeiro lexítimo quede excluído non só da condición de herdeiro forzoso, senón tamén do chamamento intestado.
O apartante poderá adxudicar ao herdeiro apartado calquera ben ou dereitos en pagamento da apartación, independentemente do valor desta.
Os herdeiros maiores de idade que representen máis do 50% do haber hereditario ou sexan dous cando menos, poderán promover ante notario a partición da herdanza, comezando por notificar o devandito propósito aos demais interesados, e sempre que non exista contador-partidor designado polo causante. Esta forma de facer a partición rompe co principio de unanimidade que esixen os artigos 1.058 e 1.059 do Código Civil.
En dereito civil galego, a casa patrucial ou agrupación-comunidade familiar liderada por un pater familias e os seus anexos (edificio-vivenda, as cortes, dependencias accesorias, palleiros, patios,hórreos, currais, e os diversos terreos, xuntos ou dispersos, da explotación) constitúen un patrimonio indivisible. Os patrucios dunha parroquia constitúen a veciña, que administra os bens en man común segundo o costume ou conforme ao acordado pola maioría.
A veciña reunirase polo menos unha vez ao ano cando, como e onde o acorde, e estará presidida polo vicairo, o patrucio de máis idade ou a persoa escollida pola maioría dos patrucios. Cando non exista convocatoria, a veciña reunirase por defecto o 31 de decembro de cada ano, salvo que houbese costume de reunirse outro día. Na reunión anual da veciña someteranse a aprobación polo menos as contas do ano anterior e fixaranse os plans ou obxectivos de actuación para o ano seguinte.