Son montes veciñais en man común os terreos situados na comunidade autónoma de Galicia que, independentemente da súa orixe, posibilidades produtivas, aproveitamento actual e vocación agraria, pertenzan a agrupacións veciñais na súa calidade de grupos sociais, e non como entidades administrativas, e que se veñan aproveitando consuetudinariamente en réxime de comunidade sen asignación de cotas polos membros destas, na súa condición de veciños con casa aberta e residencia habitual dentro da área xeográfica sobre a que se asente o grupo social ao que tradicionalmente estivese adscrito o aproveitamento do monte.
A propiedade dos montes veciñais en man común é de natureza privada e colectiva, correspondendo a súa titularidade dominical e aproveitamento á comunidade veciñal respectiva.
Son montes abertais, de voces, de varas ou de fabeo, os conservados pro indiviso, nos cales os seus copropietarios teñen ou manteñen o costume de reunirse para repartirse entre si porcións determinadas de monte ou sernas para o aproveitamento privativo destas, cuxa asignación se fai por lotes decididos a sorte. No seu caso, a división das devanditas terras e a conseguinte extinción da copropiedade faranse conforme ao costume.
Chámase agra ou vilar a unha extensión grande de terreo de labrado que, polo xeral, pertence a varios titulares, o que supón tamén a copropiedade sobre os seus muros, valos e cercas. Se non houbese pacto ou normas específicas, o uso ou costume rexerá o aproveitamento e, en xeral, as relacións xurídicas dos propietarios dos terreos que integren o agra ou vilar. O copropietario que use a parcela ou parcelas sen respectar os usos indemnizará polos danos e prexuízos ocasionados.
Son aqueles muíños de propiedade común indivisible dedicados a moer grans para consumo familiar e alimentación do gando dos seus copropietarios, calquera que sexa a súa orixe e estado de conservación. O aproveitamento dos devanditos muíños farase por pezas ou grupos de horas que acorden os copartícipes e nos días que establezan, e, no seu defecto, polo que sexa costume. Os copropietarios contribuirán proporcionalmente aos custos de conservación e reparación do edificio, o seu ámbito, maquinaria e aproveitamento da auga, sen que entre eles haxa que pagar maquía.
É o dereito a pasar polo predio servente a un terreo que está situada entre outra ou outras non tendo acceso abondo a un camiño público transitable para satisfacer as necesidades permanentes de acceso, uso e gozo do predio ou terreo.
Este dereito adquírese por lei, por dedicación do dono do predio servente, por negocio xurídico bilateral ou pola súa posesión pública, pacífica e ininterrompida durante o prazo de vinte anos a partir do momento no que empezase a exercitarse. Todo propietario dun predio pode establecer sobre este, por actos inter vivos ou mortis causa, as servidumes de paso que considere convenientes, sempre que non contraveña as leis e a orde pública. Toda servidume de paso leva aparellados determinados dereitos e obrigas para os propietarios dos predios dominante e servente que basicamente virán determinados polo disposto no título de constitución da servidume.
O paso ou camiño privado de titularidade común que se efectúa sobre un terreo que non teña carácter público e do que non conste o dominio ou identidade individualizada dos que o utilizan será considerado serventía, calquera que sexa o que cada un dos usuarios ou causantes cedera para a súa constitución ou establecemento. Os cotitulares do paso ou camiño terán dereito a usar, gozar e posuír en común o devandito camiño para os efectos de paso e servizo dos predios. Todos os partícipes están obrigados a contribuír, a partes iguais, cos gastos de conservación da serventía nos termos que acorde a maioría e calquera modificación ou alteración da serventía requirirá o consentimento unánime dos copropietarios.
O cómaro, ribaro ou arró é unha especie de cerco, terraza ou muro de separación no terreo que se dá en terreos lindeiros situados a distinto nivel, salvo proba en contrario, estes formarán parte do predio situado no plano superior, estando o propietario ou posuidor do mesmo obrigado a realizar as obras e reparacións necesarias para a súa conservación e mantemento.